De afgelopen jaren is het foutieve gebruik van de woorden me en ze in het Nederlandse taalgebruik geslopen. Opeens waren ze daar, als twee pukkels die de dag ervoor nog niet de gave huid hadden besmet.

Klinken ze volgens de gebruikers gewoon lekker? Of zijn mensen gemakzuchtig geworden door het vluchtige gebruik van social media?

Het woordje me is bedoeld voor een verwijzing naar jezelf, maar niet als bezittelijk voornaamwoord. Ik kan me dus scheren, alleen scheer ik niet me oma, maar mijn of m’n oma.

Hetzelfde geldt voor het woordje ze. Als onderwerp van een zin kun je dit prima gebruiken, maar zodra er een zelfstandig voornaamwoord achter komt, gebruik je zijn. Dus: Ze zullen zijn woordenschat wel lelijk vinden en niet: Ze zullen ze berichtjes goed kunnen begrijpen.

Het gebruik van hun als onderwerp van een zin is ook fout. Hun gebruik je als bezittelijk voornaamwoord, of als meewerkend voornaamwoord zonder voorzetsel. Hun hebben lekker gegeten is niet correct, maar We hebben hun spelling gecorrigeerd is juist, net als: Ik heb hun verteld dat je op de spelling moet letten, want als het aan hen ligt, wordt het onleesbaar. 

Het foutieve gebruik van me en ze als bezittelijk voornaamwoord ettert over de tekst van advertenties en andere berichtjes, alsof het de schoonheid van correct taalgebruik expres pijn wil doen. Maar wacht, is het wel opzettelijk gemeen bedoeld? Of bekt het gewoon lekker? Wanneer je een berichtje typt, praat je dan niet even snel op je telefoon of tablet?

Misschien vinden sommige mensen het daarom wel fijne woorden. En dan, dan wordt het foutieve gebruik ervan onderdeel van de Nederlandse taal. Net als het woordje je, dat wel zonder problemen als bezittelijk voornaamwoord kan worden gebruikt. En kijken we niet meer op van zinnen als: Heb je me broer ze nieuwe baby al gezien? Hun zijn zo gelukkig! Ik zou je cadeau maar alvast kopen hoor!