Het lot en zijn verhalen 

Degenen die mijn eerdere blogs hebben gelezen, valt waarschijnlijk op dat ik regelmatig vertel over de omgeving waarin ik met mijn gezin woon. Ook voor dit blog heb ik mij laten inspireren door de Fryske Marren. Meestal vragen mensen ons namelijk hoe wij in hemelsnaam in dit dorp terecht zijn gekomen. “Dankzij het lot”, antwoord ik dan. Natuurlijk voelen wij ons aangetrokken door de Fryske Marren, is bekend dat mijn vriend Friese voorouders heeft en ik heet Nienke, naar mijn Terschellingse overgrootmoeder. Trusan Knop heeft een mooi boek geschreven over onze gemeenschappelijke voorvader en zijn nazaten: Eiland van hoop.

Achteraf blijkt, dat een van de voorouders van onze zoon Felix in dit dorp is geboren. Ook hij heeft de naam Ruurd Stellinga. Je bedenkt het niet. Onze zoon heeft deze familienaam gekregen, net als de familienaam Samuel, van mijn door de Duitsers vermoorde Joodse overgrootvader uit Amsterdam. 

Uit DNA-onderzoek blijkt dat mijn moeder vooral Engelse en Schotse, overige westerse en Oekraïense voorouders heeft. De familie was altijd in de vooronderstelling dat de Joodse kant Sefardisch was. Die verhalen kloppen kennelijk niet. Zij waren Asjkenazische Joden. ‘Wij’ komen helemaal niet oorspronkelijk uit Portugal, ook al zijn mijn moeder, tantes en ooms vrij donker. Mijn Joodse grootvader zag er zelfs Turks uit. Een van mijn ooms is regelmatig aangezien voor een Marokkaanse Nederlander. We hebben allemaal die donkerbruine ogen. Mijn overgrootmoeder was een Belgische Jodin. De Spaanse griep heeft haar en overige familieleden gedwongen naar Nederland te emigreren. Van mijn vaderskant heb ik Duits bloed. Dat verklaart mijn deels Oost-Europese uiterlijk.

Hier in de buurt woont een groep vluchtelingen uit Oekraïne. Zij kunnen hopelijk tot rust komen, voor zover dat mogelijk is na alle verschrikkingen die zij mee (hebben) moeten maken. Zij hebben deze keuze uiteindelijk niet zelfstandig kunnen maken. Het lot heeft bepaald dat zij in een opvang in de Fryske Marren terecht zijn gekomen. Ook menig student deelt regelmatig met ons verhalen over zijn of haar ouders, die moesten vluchten voor oorlogsgeweld. Zij dragen elke dag de last die deze ervaringen met zich meebrengen.

Het doet me opnieuw realiseren dat we uiteindelijk allemaal met elkaar zijn verbonden. Soms op subtiele en levensluchtige wijze, soms vanwege een hardhandige interventie. Wij zijn bovenal allen mensen. Mensen met verhalen. Tijdens de herdenking van de oorlogsgetroffenen op 4 mei blijkt telkens weer hoe belangrijk het is om deze verhalen te blijven delen. 

Soms kiezen wij dus zelf een plek waar we de rest van ons leven willen doorbrengen. Soms wordt die keuze voor ons gemaakt. Het lot maakt geen onderscheid tussen afkomst. Ik hoop met heel mijn hart dat we met zijn allen in saamhorigheid kunnen leven en onze verhalen kunnen blijven delen.