Ook heb ik – naast een tikje jaloezie – enorm veel bewondering voor schrijvers die met taal kunnen spelen en die in staat zijn om woorden te verzinnen voor dingen die zich met bestaande woorden niet perfect laten benoemen. Woorden als grimlachen (een gemeen lachje) van E.J. Potgieter, breinbroei ( paranoïde gedachten ) van A. A. F. Th. van der Heijden, of waandag  (de dag voelt als een maandag, maar is een dinsdag) van R. Snijders,  vind ik briljant gevonden.

Tijdens mijn werk probeer ik geen taalartiest te zijn die neologismen verzint, maar ik probeer de teksten van onze opdrachtgevers wel om te zetten in actieve, aansprekende teksten, die een lezer graag en gemakkelijk leest en waar - vanzelfsprekend - geen taalfouten in zitten. 

Maar na al dat corrigeren en genieten van eloquent taalgebruik ben ik toch wel net als broeder Wim uit de cartoon van Gummbah: het is soms ook heel fijn om te roepen dat alles gewoon ‘kut’ is!